نسل جدید جنگنده‌های آمریکایی، اف-۴۷، با برد خود تفاوت ایجاد خواهد کرد.

نیروی هوایی ایالات متحده قصد دارد اف-۴۷، که به عنوان یک جت جنگنده نسل ششم رونمایی شد، در مقایسه با جت‌های نسل قبلی، بتواند در مسافت‌های بسیار طولانی‌تری عملیات انجام دهد. تصویری که روز سه‌شنبه توسط ژنرال دیو آلوین، فرمانده نیروی هوایی، در X (که قبلاً توییتر بود) به اشتراک گذاشته شد، سرنخ‌های مهمی در مورد قابلیت‌های بالقوه F-47 ارائه می‌دهد. طبق این طرح، اف-۴۷ شعاع عملیاتی بیش از ۱۰۰۰ مایل دریایی، فناوری‌های پیشرفته رادارگریزی و سرعت بالای بیش از ۲ ماخ (بیش از ۱۵۰۰ مایل در ساعت) خواهد داشت.

نکته قابل توجه دیگر در پست ژنرال آلوین این بود که نسل اول وسایل نقلیه هوایی بدون سرنشین نیمه مستقل، که «هواپیمای جنگی مشارکتی» (CCA) نامیده می‌شوند، از ویژگی‌های برد چشمگیری نیز برخوردار خواهند بود. بر این اساس، نسل اول جنگنده‌های CCA شعاع عملیاتی بیش از ۷۰۰ مایل دریایی و سطح پنهانکاری مشابه F-700 خواهند داشت. شعاع عملیاتی یک پارامتر حیاتی است که نشان می‌دهد یک هواپیما تا چه مسافتی می‌تواند از پایگاه اصلی یا نقطه سوخت‌گیری نهایی خود حرکت کند و پس از اتمام ماموریت خود با خیال راحت بازگردد و معمولاً حدود نیمی از کل برد هواپیما است.

اگر این تخمین‌های بلندپروازانه به واقعیت تبدیل شوند، اف-۴۷ برد عملیاتی بسیار بیشتری نسبت به جنگنده‌های نسل پنجم فعلی در حال خدمت، اف-۲۲ رپتور با شعاع رزمی ۵۹۰ مایل دریایی و اف-۳۵ای با شعاع رزمی ۶۷۰ مایل دریایی، خواهد داشت. همچنین عملکرد آن به طور قابل توجهی سریعتر از F-47A خواهد بود که حداکثر سرعت آن 590 ماخ (حدود 22 مایل در ساعت) است.

این مزیت برد قابل توجه می‌تواند یک مزیت استراتژیک برای نیروی هوایی ایالات متحده، به ویژه در سناریوی درگیری احتمالی با چین، فراهم کند. یک جنگ بالقوه در منطقه اقیانوس آرام مستلزم آن است که هواپیماهای نیروی هوایی برای رسیدن به اهداف خود، مناطق وسیعی از اقیانوس را طی کنند. چنین عملیاتی می‌تواند در حریم هوایی مورد مناقشه انجام شود که در آن سوخت‌گیری هوایی ممکن است غیرممکن یا پرخطر باشد. رهبران نیروی هوایی و کارشناسان هوانوردی نیز در گذشته نگرانی‌هایی را در مورد اینکه آیا ناوگان فعلی هواپیماها برد کافی برای رسیدن به اهداف چینی را به تنهایی دارند یا خیر، ابراز کرده‌اند.

نیروی هوایی تغییر قابل توجهی نسبت به برنامه‌های اولیه خود برای افزایش برد موشک‌های CCA نسل اول ایجاد کرده است. اندرو هانتر، رئیس سابق تدارکات نیروی هوایی، در مصاحبه‌ای در ژوئیه ۲۰۲۴ با دیفنس نیوز توضیح داد که اپراتورهایی از فرماندهی رزم هوایی برای مشورت با متخصصان تدارکات در مورد نوع مأموریت‌هایی که CCAها باید به صورت عملیاتی انجام دهند، اعزام شده‌اند. هانتر خاطرنشان کرد که این اپراتورهای باتجربه در طرح‌های اولیه برای CCAها، کمبود برد را مشاهده کردند که می‌تواند مانع از پرواز آنها به اندازه کافی دور برای مؤثر بودن در نبرد شود. تأکید شد که این مسئله برد، به ویژه در جغرافیای وسیعی مانند اقیانوس آرام، یک مشکل اساسی ایجاد خواهد کرد. هانتر، که در آن زمان از افشای مقادیر دقیق برد CCAها خودداری کرد، گفت نیروی هوایی پیمانکاران را تحت فشار قرار می‌دهد تا «یک نقطه تعادل بهینه» پیدا کنند که برد کافی برای برآورده کردن نیازهای عملیاتی را با هزینه و زمان‌بندی معقول فراهم کند. شرکت‌هایی که دو نمونه اولیه CCA را توسعه دادند، جنرال اتومیکس (YFQ-2024A) و آندوریل اینداستریز (YFQ-42A) بودند. در پست ژنرال آلوین، آمده بود که حداکثر سرعت این CCA ها مخفی نگه داشته شده است.

پست ژنرال آلوین همچنین شامل اطلاعاتی بود مبنی بر اینکه نیروی هوایی امیدوار است تا پایان دهه آینده هم جت جنگنده F-47 و هم CCA های نسل اول را عملیاتی کند. در حالی که گفته می‌شود نیروی هوایی قصد دارد حداقل ۱۸۵ فروند جنگنده F-۴۷ خریداری کند (این رقم برابر با حداقل تعداد خرید F-۲۲ Raptor است که انتظار می‌رود جایگزین F-۴۷ شود)، هدف این است که بیش از ۱۰۰۰ فروند از CCA ها خریداری شود. این طرح تدارکاتی در مقیاس بزرگ، تأکید جدی نیروی هوایی بر جت‌های جنگنده نسل ششم و هواپیماهای بدون سرنشین خودکار را در مفهوم نبرد هوایی آینده خود نشان می‌دهد.

سال گذشته، فرانک کندال، وزیر سابق نیروی هوایی، برنامه تسلط هوایی نسل بعدی (NGAD) را به دلیل نگرانی‌های مربوط به هزینه‌های بالا به حالت تعلیق درآورد. برآوردهای اولیه حاکی از آن بود که هر جت جنگنده NGAD حدود سه برابر یک F-35 یا 300 میلیون دلار برای هر هواپیما هزینه خواهد داشت. وزیر کندال تابستان گذشته گفت که این هزینه بالا تعداد جت‌های جنگنده NGAD که نیروی هوایی می‌تواند خریداری کند را به شدت محدود می‌کند و باعث شد نیروی هوایی برنامه را دوباره بررسی کند و به دنبال راه‌هایی برای کاهش هزینه‌ها باشد. اینکه برنامه F-47 چگونه تحت تأثیر این فشار هزینه قرار خواهد گرفت و چگونه با برنامه NGAD پیشرفت خواهد کرد، همچنان جای کنجکاوی دارد.