آیتن توکال که در منطقه Çivril زندگی می کند، 1892 سال است که منتظر بازگشایی خط Sütlaç Çivril است که پس از ساخت آن توسط بریتانیا در سال 1988 شروع به کار کرد و آخرین سفر خود را در سال 28 انجام داد. توکال که در منطقه به ترنسی آیتن معروف است، با کمپین امضای خود در سال 1995 بیش از 15 هزار امضا جمع آوری کرد. توکال که هیچ مکانی را برای بازدید در منطقه ترک نکرد، گفت: "بزرگترین آرزوی من این است که قبل از مرگم قطار را ببینم که به Çivril می رسد."
آیتن توکال با بیان اینکه Çivril مزایای زیادی در حمل و نقل محصولات کشاورزی و ازمیر آنکارا دنیزلی ارائه می دهد، گفت: این روش مقرون به صرفه ترین و ساده ترین راه برای حمل و نقل محصولات کشاورزی مانند چغندر، خشخاش، گندم و جو است که تنها وسیله است. برای همه کودکانی که آموزش دیدند تا به Çivril برسند قطار که وسیله حمل و نقل است بازیچه سیاست شد و متوقف شد. بچه های روستایی که برای تحصیل به Çivril آمده بودند نمی توانستند بیایند. حمل و نقل محصولات تولیدی با کامیون ها با هزینه بیشتر و در زمان های طولانی تر انجام می شد. قطار برای Çivril حیاتی است، همه می خواهند قطار در Çivril بیاید.
این خط آهن که از منطقه Çivril دنیزلی می گذرد و توسط سلطان عبدالحمید دوم در دهه 2 ساخته شد، به عنوان یکی از اولین خطوط راه آهن ساخته شده در آناتولی شناخته می شود.