چندین سیستم هوشمند وجود دارد که مترو را قادر می سازد بدون راننده حرکت کند. حسگرها و اجزای مترو با اشیاء دیجیتالی روی زمین مانند بالیسیدهای عبوری ارتباط برقرار می کنند. همانطور که مترو در طول مسیر خود حرکت می کند، این سیستم ها به طور مداوم با یکدیگر ارتباط برقرار می کنند تا اطمینان حاصل شود که همه چیز به خوبی اجرا می شود.
چگونه یک مترو می داند کجا باید برود؟
حرکت متروهای بدون راننده مانند سیدنی توسط یک مرکز فرماندهی مرکزی بر اساس طرح حرکت مترو مدیریت می شود. این مرکز کنترل به صورت دیجیتالی به سیستم قفل خط خط مترو (یکی از اشیاء هوشمند در امتداد مسیرها) متصل می شود و از آن می خواهد مسیری را برای مترو باز کند.
سپس سیستم قفل بررسی می کند تا بررسی کند که این مسیر خاص به هیچ وسیله نقلیه دیگری اختصاص داده نشده است و سپس تمام نقاط بین مسیر را برای ایجاد مسیر تعیین می کند. هنگامی که همه چیز تأیید شد، سیستم سیگنالی را به مترو ارسال می کند که می تواند با خیال راحت در مسیر مشخص شده حرکت کند.
هنگامی که سفر شروع می شود، سیستم هوشمند در مترو به آن می گوید چه زمانی به جلو حرکت کند، چه زمانی بدون راننده شتاب بگیرد یا ترمز کند و به آن اجازه می دهد در کل شبکه حرکت کند.
مترو از کجا می داند با چه سرعتی باید حرکت کند؟
در میان اشیاء هوشمندی که روی زمین ردیف شده‌اند، نشانگرهایی وجود دارند که در امتداد ریل‌هایی قرار گرفته‌اند که به مترو بدون راننده اجازه می‌دهد تا به طور مستقل موقعیت خود را در شبکه تعیین کند. از آنجایی که مترو از قبل می‌داند کجاست و کجا می‌رود، منحنی‌ها و شیب‌ها را نیز می‌شناسد و می‌تواند تعیین کند که با چه سرعتی باید حرکت کند و کجا ترمز کند تا به نقطه مناسب روی سکو برسد. از آنجایی که راننده ای وجود ندارد، این مرکز کنترل است که به شما می گوید برای رسیدن به موقع به مترو باید کمی بیشتر یا کمتر سرعت دهید.
مترو از کجا بفهمد که متروی دیگری در مقابلش هست یا نه؟
همه متروهای خودکار و بدون راننده به لطف نشانگرهایی که در امتداد ریل ها قرار گرفته اند، در زمان واقعی قرار دارند. سپس مکان مترو به سیستم هوشمند روی زمین فرستاده می شود که این اطلاعات را با متروهای دیگر به اشتراک می گذارد تا آنها بدانند یکدیگر کجا هستند. اما این همه ماجرا نیست، هر مترو همچنین موقعیت خود را به مرکز کنترل گزارش می‌دهد، بنابراین اپراتورها می‌توانند در هر لحظه مکان تمام متروها را ببینند و از روی صندلی‌های راحت خود ترافیک را در طول کل خط مدیریت کنند.
عملیات مترو بدون راننده از یک مرکز فرماندهی مرکزی با استفاده از فناوری‌هایی مانند سیستم بلوک سیار Fluence/Urbalis مدیریت می‌شود.
مترو از کجا می داند که کدام ایستگاه را متوقف کند؟
مرکز کنترل به مترو مقصد خود را می دهد و به آن می گوید که کجا برود و در کدام ایستگاه ها توقف کند. مترو بدون راننده می تواند مسیری را که به آن داده شده است، تنها با دنبال کردن مسیرهای تعیین شده برای آن دنبال کند.
مترو اگر راننده نداشته باشد چگونه خود را جلوی درب های اتوماتیک قرار می دهد؟
مانند مکان و سرعت، چراغ‌ها وظیفه دارند به مترو نشان دهند که دقیقاً چگونه در ایستگاه قرار بگیرد تا درها را در زمان مناسب و در مکان مناسب باز کند. به لطف آنها، مترو می داند که چگونه درست جلوی درهای سکو متوقف شود.
چه کسی درهای مترو را باز می کند؟
سیستم هوشمند در مترو این کار را انجام می دهد. تنها زمانی که مترو اتوماتیک به درستی روی سکو متوقف شود، دقیقاً در مقابل درهای سکو، سیستم می تواند درهای مترو و سکو را به طور همزمان باز کند تا مسافران بتوانند وارد مترو و خارج شوند. همین سیستم همچنین تضمین می کند که وقتی درها باز هستند مترو نمی تواند از آن خارج شود.
اگر اتفاقی بیفتد چه کسی کنترل را به دست می گیرد؟
در متروهای بدون راننده یا خودکار، مرکز کنترل همیشه یک اپراتور انسانی دارد که سوار سرپرست است. اپراتور همیشه می تواند مداخله کند و در صورت خرابی مترو کنترل را در دست بگیرد. اپراتور اتاق کنترل همچنین می تواند از سیستم های اینترکام مترو برای صحبت با مسافران و ارائه دستورالعمل ها یا به روز رسانی ها استفاده کند.
آیا واقعاً یک سیستم امن است؟
بله، سیستم های خودکار مترو ایمن هستند. آنها در واقع امنیت را افزایش می دهند زیرا خطر خطای انسانی را محدود می کنند.
چگونه مطمئن می شوید که سیستم های خودکار مترو اشتباه نمی کنند؟
تمام سیستم‌های سواری و کنار جاده‌ای توسط رایانه‌های ویژه کار می‌کنند و اطمینان حاصل می‌کنند که محاسبات و اطلاعاتی که از طریق روش‌های راستی‌آزمایی ارسال می‌کنند، عاری از خطا هستند. این تضمین می کند که هیچ تصادفی وجود ندارد!
مزایای استفاده از مترو اتوماتیک چیست؟
خودکارسازی متروها نظم و وقت شناسی متروها را با امکان حمل وسایل نقلیه و مسافران بیشتر به خط بهبود می بخشد. به طور معمول، شتاب و ترمز هر راننده مترو کمی متفاوت است، بنابراین متروهایی که راننده دارند، زمان یکسانی را برای انجام یک سفر اختصاص نمی دهند، به این معنی که ترافیک هرگز واقعاً ثابت نخواهد بود. اما خوشبختانه، کامپیوترها شخصیت یا رفتار فردی ندارند، بنابراین زمانی که آنها مسئول هستند، هر مترو در هر سفر یکسان است. این ممکن است خسته کننده به نظر برسد، اما متروها را از نظر مصرف انرژی دقیق تر، کارآمدتر و پایدارتر می کند.
متروهای بدون راننده همچنین می توانند با حفظ بالاترین سرعت مجاز، به طور مداوم کار کنند، که عملکرد کلی، تعداد متروهایی که می توانند در ساعت حرکت کنند و در نتیجه تعداد مسافرانی که می توانند سوار هواپیما شوند را بهبود می بخشد – بنابراین نیازی نیست منتظر بمانید.
آیا نوآوری جدیدی وجود دارد که کلانشهرهای خودکار را بیشتر تقویت کند؟
بله، دو نوآوری جدید در زیر ارائه می شود.
اولین نوآوری یک سیستم فوق هوشمند در مترو است.
امروزه یک سیستم متروی داخلی جدید وجود دارد که حتی هوشمندتر است. دیگر نیازی به هماهنگی با اشیاء روی ریل ندارد و در عوض مستقیماً با کلانشهرهای دیگر صحبت می کند. بنابراین، می تواند تصمیمات ایمن تری را سریعتر بگیرد.
نوآوری دوم این است که کلان شهرها با یکدیگر ارتباط برقرار می کنند.
ما اکنون کلانشهرهایی داریم که مستقیماً با یکدیگر برای تغییر موقعیت در ارتباط هستند. بنابراین، آنها می توانند به یکدیگر نزدیک تر شوند، دومی به طور خودکار با موقعیت مترو در مقابل سازگار می شود. بنابراین هر مترو نسبت به سیستم دستی مستقل‌تر است و می‌تواند راحت‌تر با موقعیت‌های ناگوار سازگار شود. اگر یک مترو خراب شود و دو متروی پشت خود را مسدود کند، مترو در مرکز می‌تواند همزمان با هماهنگی متروی پشت خود پسرفت کند و مسافران را در ایستگاه قبلی پیاده کند. این از گیر افتادن مترو (و مسافران!) بین دو ایستگاه جلوگیری می کند.
اولین نفری باشید که نظر می دهید