چرا کودکان عصبانی می شوند؟

Müjde Yahşi، روانشناس بالینی متخصص، اطلاعات مهمی در مورد این موضوع ارائه کرد. خشم یک احساس ناخواسته است که زمانی رخ می دهد که چیزی مسدود شود. کج خلقی در کودکان بیشتر در سنین 1 تا 2 سالگی ظاهر می شود. رفتارهایی مانند جیغ زدن، فریاد زدن، لگد زدن، لجبازی، ضربه زدن، ضربه زدن به سر، خود را روی زمین انداختن از خود نشان می دهد، اگرچه کودک تمایل به مستقل بودن دارد، اما به والدین خود وابسته است و متوجه شدن آن در زمانی که در این موقعیت قرار می گیرد باعث می شود. برای داشتن یک عصبانیت

بهترین برخورد با کودک عصبانی این است که با کودک عصبانی نشویم، یعنی آرامش خود را حفظ کنیم. اینطور فکر کنید، کودکی دارید که با صدای بلند گریه می کند و شما از دست او عصبانی می شوید و شروع می کنید به فریاد زدن بر سر او. پس آیا این کار می کند؟ خیر، برعکس، کودک نسبت به فردی که درک نمی کند شروع به انباشتن خشم می کند و با عصبانیت به او پاسخ می دهد و این عصبانیت انباشته شده به مرور زمان به انفجار خشم تبدیل می شود. کاری که می خواهید انجام دهید این است که به او اجازه دهید عصبانیت خود را تجربه کند، برای رفتارش محدودیت هایی تعیین کنید، نه احساساتش، پس چگونه؟ مثلا؛ با گفتن "تو نمی خواهی اسباب بازی هایت را جمع کنی و به خاطر این عصبانی می شوی، اوه، باید اسباب بازی ها را جمع کنی، چون وقتی اسباب بازی هایت را جمع نکنی، انتخاب می کنی که با یک اسباب بازی جدید بازی نکنی." ، هم احساسات و افکار او را درک می کنیم و هم انتخاب را به او واگذار می کنیم. با نگاهی به سن و رشد کودک؛ ما می‌توانیم از تقویت‌کننده‌ها استفاده کنیم، جایگزین‌هایی ارائه دهیم، یا با جلب توجه کودک به ناحیه‌ای دیگر، به تنظیم احساسات خود کمک کنیم. با این روش ها می توانیم با پرهیز از احساسات منفی مانند درک نشدن، مسدود نشدن یا طرد شدن کودک از عصبانیت جلوگیری کنیم.

برخی از کودکان عصبانی تر هستند، این بیشتر درباره چه چیزی می تواند باشد؟

این واقعیت که برخی از کودکان تحریک پذیرتر هستند به تحریک پذیری والدین آنها نیز مربوط می شود. یا اگر کودک در یک خانواده پرجمعیت زندگی می کند، اگر یکی از اعضای دیگر آن خانه عصبانی باشد، کودک نیز ساختار عصبی پیدا می کند. به عنوان مثال، کودکی که نمی تواند خشم خود را کنترل کند و می بیند که کسی در را به هم می زند یا کنترل از راه دور را به زمین پرتاب می کند، در هنگام عصبانیت واکنش های مشابهی از خود نشان می دهد و فکری مانند این در ذهنش ایجاد می کند: "پس وقتی عصبانی می شویم، باید به هم ضربه بزنیم. درها را بریزیم و هر چه در دست داریم بیاندازیم.» با این استنباط، کودک بزرگسال را الگو قرار می دهد.