یکی از موضوعات اولویت دار در دستور کار جهانی در ماه های اخیر، تصمیم آمریکا برای تحریم ایران بوده است. اگرچه این تصمیم در نتیجه درخواست ایران از دیوان بین‌المللی دادگستری سازمان ملل متحد علیه آمریکا به حالت تعلیق درآمد، اما احتمال اجرای این تصمیم از سوی آمریکا در روزهای آینده همچنان به‌روز است. ابتدا لازم به ذکر است که؛ ما فکر می‌کنیم که این تحریم‌ها که به نظر می‌رسد برای کشوری همسایه از سوی آمریکا اعمال شود، برای شرکت‌هایی که در ترکیه تجارت می‌کنند، مشکلاتی ایجاد می‌کند و از بین می‌رود. در زبان سیاست و دیپلماسی بین‌الملل، مفاهیم «تحریم» یا «تحریم» به عنوان رساندن یک کشور دیگر به خط مطلوب از طریق یک دولت، گروهی از دولت‌ها یا یک سازمان توضیح داده می‌شود. رابطه علت و معلولی بین این تحریم ها که بین کشورها در جغرافیای مختلف جهان اعمال می شود، نیاز به ایجاد و محاسبه صحیح دارد. همانطور که مشخص است در سال های اخیر سازمان ملل متحد با استناد به توافقات بین المللی و نقض امنیتی، تحریمی را علیه ایران اعمال کرده است که تقریباً 35 سال به طول انجامید. اگرچه هدف مفهوم تحریم عموماً یک یا چند کشور است، اما تأثیر تحریم ها محدود به مرجع هدف نمی شود. نهادهای واسط، زیربخش ها و وضعیت دولت نیز می توانند به تناسب قدرت اقتصادی، نظامی و سیاسی خود اثرات جهانی ایجاد کنند. زمانی که محدودیت های انرژی بر کشور نفت خیز مانند ایران اعمال می شود، تامین کنندگان، نهادهای واسطه، بخش حمل و نقل و بازار جهانی نفت نیز تحت تاثیر این محدودیت ها قرار می گیرند.
اگر تحریم ها را از نظر بخش لجستیک ترکیه بررسی کنیم. می توان گفت که دو نتیجه متفاوت به دست آمد. ابتدا باید توجه داشت که صنعت لجستیک شتابی موازی با تجارت خارجی دارد. حجم تجارت ترکیه و همسایه شرقی ما ایران در سال 2017 حدود 10,7 میلیارد دلار بوده است. در حالی که ترکیه حدود 7,5 میلیارد دلار از ایران وارد کرد که عمدتاً خرید نفت و گاز طبیعی بود، بیش از 3 میلیارد دلار عمدتاً طلا، مقاطع فولادی، تخته فیبر و محصولات زیر صنعت خودرو صادر کرد. با جلساتی که بین نمایندگان عالی رتبه دو غول در سال 2017-2018 برگزار شد، هدف تحقق حجم تجارت 30 میلیارد دلاری تعیین شد.
با توجه به اینکه یکی از ارکان اقتصاد کشورمان صادرات و البته صادرات خدماتی است، می توان گفت که تحریم هایی که قرار است علیه ایران اعمال شود، تبعات بسیار سنگینی خواهد داشت. زیرا کشور ما دارای نیروی انسانی آموزش دیده و دانش در زمینه های تولیدی، نساجی، ساختمانی، ماشین آلات، بهداشت و گردشگری است. اگر ایران تمایل بیشتری به باز کردن بازار خود داشته باشد، هم حجم تجارت افزایش می‌یابد و هم ممکن است کسری ما کاهش یابد. زمانی که برعکس این اتفاق بیفتد، یعنی اگر بازار بین المللی دوباره ایران را تحریم کند، طبیعتاً اقتصاد ایران متضرر می شود، اما به شرکای تجاری خود نیز آسیب می رساند.
تصویر کلان به ما می گوید که ممکن است از تحریم ایران رنج ببریم. از نظر بخش لجستیک، به ویژه در جنوب، ناوگان کامیون های بیکار به میدان می آیند. علاوه بر اینها، ما همچنین می دانیم که بسیاری از اعضای UTIKAD هستند که پس از پایان تحریم در ایران سرمایه گذاری کردند. سرنوشت شرکت های لجستیک ترکیه ای که در داخل مرزهای ایران فعالیت می کنند نیز ما را نگران کرده است.
با این حال، در حالی که همه این نگرانی ها را تجربه می کنید، البته می توان از زاویه دیگری به وضعیت نگاه کرد. به عنوان صنعت لجستیک ترکیه، بزرگترین هدف ما تبدیل شدن به یک مرکز بین المللی، یعنی یک مرکز انتقال است. تمام کارهای بخش دولتی و خصوصی در چارچوب این هدف انجام می شود. در این مرحله، ایران شاید قوی ترین رقیب ما باشد. به ویژه در بازاری که از بازار چین تا کشورهای قفقاز ساخته می شود، ترکیه و ایران در قلب این تجارت قرار دارند. وقتی امکانات ایران در زمینه حمل و نقل را در نظر بگیریم، بهتر است از طریق ایران از چین به آذربایجان و ترکمنستان برویم. در عین حال بندر بندرعباس به عنوان یک مرکز انتقال کارآمد در رقابت با بندر مرسین است. دور نگه داشتن ایران از بازی، بخش لجستیک ترکیه را تقویت می کند و به عبارت دیگر نرخ ترجیح آن را افزایش می دهد.
با این حال، در برابر همه این تحولات احتمالی، نباید از گلوگاه در بخش انرژی غافل شد. با توجه به اینکه ما 17 درصد نفت و گاز وارداتی خود را از ایران وارد می کنیم، تحریم ممکن است بیش از آنکه فایده داشته باشد ضرر داشته باشد. (Emre Eldener رئیس هیئت مدیره UTIKAD)
اولین نفری باشید که نظر می دهید