ژاپنی ها پل های بزرگ می سازند

پل های بزرگ توسط ژاپنی ها ساخته می شوند: ژاپنی ها پروژه های زیرساختی بسیار بزرگی را در ترکیه محقق کرده اند. پل دوم بسفر، پل شاخ طلایی و مارمارای توسط ژاپنی ها ساخته شد. پل خلیج نیز توسط ژاپنی ها ساخته می شود. شرکت های ژاپنی نیز به مناقصه پل سوم علاقه مند بودند. به نظر می رسد موفقیت ژاپن در پروژه های زیرساختی در نقاط مهمی در ترکیه باشد. شرکت صنایع سنگین ایشیکاواجیما هاریما ژاپن Ltd., Mitsubishi Heavy Industries Ltd. و Nippon Kokan KK پل فاتح سلطان مهمت را در تاریخ مقرر به مبلغ 3 میلیون دلار ساختند. ساخت این پل 125 سال به طول انجامید.
پل هالیک را ساختند
پل شاخ طلایی که ساخت آن در سال 1971 آغاز شد، در مدت 34 ماه به پایان رسید. Ishikawajima-Harima Heavy Ind. NS. Ltd. سازمان های ژاپنی و آلمانی به نام Julius Berger-Bauboag AG. طول پل 995 متر، عرض آن 32 متر و ارتفاع آن از سطح دریا 22 متر است.
این پل نیز ژاپنی است
پل خلیج ازمیت پل معلقی است که قرار است بین دماغه دیلواسی دیل خلیج ازمیت و دماغه هرسک آلتینوا ساخته شود. زمانی که این پل تکمیل شود، یکی از طولانی ترین پل های جهان خواهد بود. دهانه میانی این پل که در محدوده پروژه ساخته می شود تقریباً 1.700 متر و طول کل آن نزدیک به 3 کیلومتر خواهد بود. این پل توسط شرکت ژاپنی IHI ساخته می شود.
مدیر با خون امضا شد
متین طحان، مدیر کل سرمایه گذاری زیرساخت وزارت حمل و نقل و تتسورو ماتسوکوبو، یکی از مدیران پروژه مارمارای که دیروز پس از افتتاح مارماری در برنامه 5N 1K در CNN Türk شرکت کردند، گفتند که تلاش زیادی برای این پروژه انجام داده اند. پروژه به 29 اکتبر می رسد و می گوید: «انگشتم را بریدم و با خون امضا کردم! اگر پروژه تکمیل نمی شد، خودمان را از پل به پایین پرت می کردیم.»
در اینجا سخنان طحان آمده است:
«ما جلسه ای داشتیم. گفتم این تموم میشه همه شروع به بهانه تراشی کردند. یک کاغذ خریدم و نوشتم. اسم همه مون رو نوشتم اگر مارمارای 29 اکتبر وارد نمی شد، تمام تیم با افتخار و خواسته های خود از روی پل می پریدند. دستم را با سنجاق خون کردم و خون را روی کاغذ مالیدم. خون خشک شد. همه زیر امضا کردند ماتسوکوبو بارها این مقاله را ترجمه کرد تا بداند منظور اینجا چیست. حالا ما به شوخی می گوییم که "نجات" گرفته ایم. اگر پروژه تمام نمی شد، خودمان را روی پل بسفر می انداختیم، خودمان را قربانی می کردیم.»