ترابزون و راه آهن

ترابزون و راه آهن: ترابزون، بندر دریایی از دوره عثمانی، که موج شکن آن در دوره نخست وزیر فقید مندرس توسعه یافت، فرودگاهی که توسط مرحوم عدنان مندرس تأسیس شد و پیشنهادی توسط معاون فقید ترابزون مصطفی رشیت تارکچی اوغلو ارائه شد. مجلس ملی بزرگ ترکیه به دستور نخست وزیر فقید مندره به قانون تبدیل شد و نیازهای منطقه را برآورده کرد. نخست وزیر فقید مندرس مسجد ایاصوفیه را که در سال 1952 تعمیر و برای عبادت به عنوان مسجد افتتاح شد و صومعه مریم باکره را که در سال 1959 بسته و مرمت شد و به موزه تبدیل شد و چوپانان در زمستان در آن اقامت داشتند، افتتاح کرد. گردشگران را به این شهر آورده است.
مرحوم مندرس که آستین‌هایش را بالا زد تا کارخانه سیمان را به این شهر بیاورد که گفته می‌شد صنعت ندارد، به شهردار ترابزون فتحی چولها دستور داد تا جایی برای آن بیابد. زمین امروز مشخص می شود و شهردار چولها در انتخابات عمومی سال 1959 به عنوان معاون ترابزون انتخاب می شود و وارد مجلس ملی بزرگ ترکیه می شود. با انقلاب 1961، او با نخست وزیر مندرس به دست یاسیادا افتاد. عصمت اینونو رهبر CHP به نخست وزیری می آید و صدایی از کارخانه به گوش نمی رسد. DP بسته شد و AP به ریاست ژنرال بازنشسته Ragıp Gümüşpala تأسیس شد. اولین کار سلیمان دمیرل که پس از مدت کوتاهی به ریاست AP رسید، پی ریزی کارخانه سیمان ترابزون بود.
کارخانه تاسیس و افتتاح شد.در وسط شهر سیمان نوح رئیس TOBB Rifat Hisarcıklioğlu گفته می شود تعطیل نیست) و در سال 1000 İdmanocağı, İdmangücü, Martıspor به ریاست علی عثمان اولوسوی به نام ترابزون اسپور تاسیس شد. رفات ددی اوغلو، سوات اویمان، صالح اردم و شامیل اکینجی رئیس باشگاه ترابزون اسپور شدند.
ترابزون اسپور از حکومت فوتبال استانبول سرپیچی می کند، قهرمانی ها و جام ها را به این شهر می آورد و نام ترابزون را به تمام دنیا اعلام می کند. این تبدیل به بزرگترین ابزار تبلیغاتی ما می شود، ترابزون را بزرگتر از آنچه که از بیرون است جلوه می دهد و برای تمام دنیا هزینه دارد. با این حال، این شهر دائما در حال مهاجرت است. در حالی که جمعیت کل این شهر در سال 1975 بالغ بر 730.000 هزار نفر بوده است، درست 38 سال بعد این جمعیت دوباره به 730.000 هزار نفر می رسد. در این مدت جمعیت استانبول دو برابر، ازمیر سه برابر، آنتالیا چهار برابر شد و ترابزون که 2002 نماینده را در سال های 2007 و 8 به مجلس بزرگ ملی فرستاد، توانست 2011 نماینده را در سال 6 بفرستد. اکنون خون طلبی پیدا شده و راه آهن برای توسعه این استان ضروری شده است. چه کسی می گوید که این روسای سازمان های غیر دولتی پیشرو در شهر هستند. دقیقا 10 سال کی؟
آنها منتظر قطار هستند، اما قطار به سامسون چه می آورد؟ از بازرگانان پرسیدیم که چرا قطار را بار نمی‌کنید، «ما بار را از کارخانه در استانبول یا ازمیت به کامیون بار می‌زنیم و آن را به ایستگاه تخلیه می‌کنیم. او قطار را می‌گیرد و به سامسون می‌آورد، یک کامیون از ایستگاه می‌گیرد و به مرکز من می‌آورد. این اتلاف وقت است، این هزینه اضافی را به همراه دارد. وقتی کالاهایم را از استانبول روی کامیون بار می‌کنم، بیمه‌ام را از کارخانه تهیه می‌کنم، می‌آید و بدون شکستن آن را درب منزل می‌شوید. همچنین آیا قرار است با قطار با ذهنیت افسری برخورد کنم؟» او می گوید. در حال حاضر سبزیجات و میوه ها از بندر سامسون حمل می شود، اما مسابقه ای با زمان وجود دارد.
این کار قطار نیست، پس چرا مردم حرکت نمی کنند؟ فقط گردشگران برای کسانی که برای دلتنگی سوار می شوند، چند واگن مسافربری را پشت قطار باری می چسبانند. مسافران از آنکارا به اینجا می آیند، بین آماسیا و سامسون یک رمپ شیب دار وجود دارد و یک موتور از سامسون قطار را از پشت پشتیبانی می کند. می گویند با دو موتور به سامسون می آید اما بنا به دلایلی اگر به ترابزون بیاید این شهر توسعه پیدا می کند. وقتی این اتفاق نیفتاد، گفتند کارخانه کشتی هستند، کار را تمام کردند و سیب زمینی و ذرت کاشتند و یک نفر هم کار نکرد. اسمش را گذاشتند منطقه لجستیکی، بزرگان ما قصد داشتند آن را به آف بیاورند و تأسیس کنند، بنا به دلایلی قبل از تأسیس آن را منطقه الکتریکی و مکانیکی نامیدیم. الحمدلله ما حرف بزرگانمان را گرفتیم که آن را در مقابل منطقه سازماندهی شده آرسین تأسیس کنیم، آیا در این مملکت مصداق دارد، قانون موسس دارد، مستقر هست یا نه، چطور می شود چیزی که تاسیس نمی شود؟ می گویند دریا را پر کن ما می سازیم یا یک دیوانه سنگی را به چاه می اندازد و چهل آدم باهوش آن را پیدا نمی کنند، حدس می زنم این یک همچین چیزی است.