اگر این لایحه به قانون تبدیل شود، شرکت‌ها می‌توانند هم راه‌آهن خود را بسازند و هم قطارها را در راه آهن ایالتی راه‌اندازی کنند. بعد از هواپیما، این بار، کسی نیست که سوار قطارهای راحت بخش خصوصی نشود.
پیش نویس قانون لغو انحصار دولتی در راه آهن آغازگر بسیج شبکه آهنین در بخش خصوصی بود. به خصوص شرکت های لجستیکی و اتوبوسرانی مایل به سرمایه گذاری در راه آهن هستند. به این ترتیب پیش بینی می شود در 10 سال آینده سرمایه گذاری در راه آهن به 150 میلیارد دلار برسد.
پیش نویس قانون آزادسازی حمل و نقل ریلی ترکیه که ایجاد TCDD Taşımacılık A.Ş را پیش بینی می کند، توسط کمیسیون فواید عمومی، بازسازی، حمل و نقل و گردشگری مجلس ملی بزرگ ترکیه پذیرفته شد. با این پیش‌نویس، اشخاص حقوقی و شرکت‌های عمومی ممکن است از سوی وزارت اجازه ایجاد زیرساخت‌های راه‌آهن خود و اپراتور قطارهای ریلی در شبکه زیرساخت راه‌آهن ملی را داشته باشند. به عبارت دیگر، انحصار TCDD در راه آهن برداشته می شود و بازار به روی بخش خصوصی باز می شود.
این پیش نویس قانون اشتهای شرکت های داخلی و خارجی را برای سرمایه گذاری در راه آهن ترکیه افزایش داده است. بسیاری از شرکت ها برنامه های سرمایه گذاری خود را با وجود اینکه این قانون هنوز اجرایی نشده است، آغاز کرده اند.
برخی از شرکت ها قصد دارند در بخش حمل و نقل بار و برخی برای حمل و نقل مسافر وارد بخش شوند. در 10 سال گذشته 26 میلیارد لیره در راه آهن سرمایه گذاری شده است. با آزادسازی، سرمایه گذاری های بخش دولتی و خصوصی در 10 سال آینده به 150 میلیارد دلار خواهد رسید. در حال حاضر پیمانکاران فرعی نمی توانند به طور مستقل تولید کنند زیرا انحصار دولتی وجود دارد.
لغو انحصار دولتی در راه‌آهن، بسیاری از شرکت‌هایی را که هنوز فقط برای TCDD تولید می‌کنند، به تولید واگن برای بخش خصوصی هدایت می‌کند. با این قانون حتی شرکت های غول پیکر بین المللی نیز می توانند در راه آهن ترکیه سرمایه گذاری کنند.
در مورد بخش خصوصی، تولید 1.000 واگن در سال در یک کارخانه امکان پذیر خواهد بود. کارشناسان می گویند حداقل 5 هزار واگن در سال برای اینکه ترکیه در رقابت های بین المللی حرف اول را بزند.
بیان می کند که باید تولید کند به این ترتیب تعداد شرکت هایی که قصد تولید واگن را دارند افزایش می یابد و این افزایش قیمت واگن ها را کاهش می دهد. با افزایش رقابت، انتظار می رود قیمت واگن کاهش یابد. علاوه بر این به برکت واگن های داخلی ارز در کشور باقی می ماند و با سرمایه گذاری ها درب جدیدی برای اشتغال ایجاد می شود.
بسیاری از شرکت های لجستیک شروع به کشف فرصت های سرمایه گذاری برای راه آهن کرده اند. به گفته نمایندگان این بخش، شرکتی که تجارت حمل و نقل بار را از طریق راه آهن انجام می دهد باید پارکی با حداقل 150 تا 200 واگن ایجاد کند.
با این پیش نویس، به مناطق صنعتی سازمان یافته (OIZ) نیز حق بهره برداری از راه آهن داده شده است. این بدان معناست که OIZ ها حق دارند هم ریل گذاری کنند و هم قطار را راه اندازی کنند.
در طی فرآیند آزادسازی، اداره کل تنظیم مقررات راه آهن اقدامات اقتصادی را انجام خواهد داد که بخش خصوصی را قادر می سازد تا فعال شود و بخش خصوصی را تشویق و تشویق کند. اقداماتی را برای جلوگیری از تسلط یک اپراتور بر بازار و ایجاد یک مکانیسم تنظیم موثر برای اطمینان از دسترسی بدون تبعیض به زیرساخت ها، که یک انحصار طبیعی است، اتخاذ خواهد کرد. مدیر کل مقررات راه آهن ارول چیتاک گفت: «با ترتیبات قانونی و ساختاری که باید انجام شود، نحوه استفاده شرکت‌هایی که بار و مسافر را در راه آهن حمل می‌کنند از زیرساخت‌های راه‌آهن استفاده خواهند کرد، بر مبنای قانونی قرار خواهد گرفت. به عنوان مثال، شرایطی که شرکتی که می خواهد با استفاده از زیرساخت های ریلی خدمات رسانی کند، آموزش و صدور گواهینامه کارکنان آن و راه اندازی خودروهایی که استفاده می کند را قانون تعیین می کند. در این زمینه، اداره کل ما با بهره‌گیری از بودجه IPA اتحادیه اروپا کار روی قانون‌گذاری را آغاز کرده است و مطالعات به سرعت ادامه دارد.
در ترکیه در مجموع 573 شرکت با اتوبوس مسافران بین شهری را جابجا می کنند. تعداد شرکت های اتوبوسرانی که مسافران خارج از کشور را حمل می کنند نزدیک به 150 شرکت است. حسن تحسین یوسفر عضو کمیته تخصصی خدمات مسافرتی ITO گفت که آنها به عنوان شرکت هایی که با اتوبوس مسافربری می کنند به حمل و نقل ریلی علاقه مند هستند. یوسففر با بیان اینکه مسئله حیاتی قیمت بلیت است، می گوید: «قیمت پایین بلیط قطار، تامین هزینه های سرمایه گذاری را دشوار می کند. اگر قیمت بلیط قطار سریع السیر به اندازه اروپا باشد، مسافران ما آن را مطالبه نمی کنند. حتی اگر قیمت ها پایین باشد، هزینه های سرمایه گذاری را پوشش نمی دهد. در هر دو مورد، دولت باید یارانه بدهد. زیرا هزینه حمل و نقل با قطار در مقایسه با اتوبوس بسیار بیشتر است. علاوه بر این، در حال حاضر یافتن قطعات یدکی و تعمیر و نگهداری قطارهای پرسرعت در ترکیه دشوار است. در حال حاضر در مرحله تحقیق و ارزیابی هستیم.
موسی علی اوغلو، معاون کمیته حرفه ای خدمات مسافرتی ITO، خاطرنشان کرد که با سرمایه گذاری بخش خصوصی، راحتی در حمل و نقل ریلی افزایش می یابد. علی اوغلو گفت: «حمایت دولت از صنعت هوانوردی به شهروندان کمک می کند تا با هواپیما سفر کنند. به خصوص با یارانه های در نظر گرفته شده برای سوخت، شرکت های هواپیمایی قیمت بلیت را کاهش دادند و سفر با هواپیما جذاب شد. امروزه سالانه 150 میلیون نفر در ترکیه با اتوبوس سفر می کنند، در حالی که هواپیماها سالانه 40 میلیون مسافر را فقط در داخل کشور جابه جا می کنند. اکنون یک سفر راحت با قطار به خطوط هوایی و زمینی اضافه خواهد شد. با راه اندازی قطارهای سریع السیر، گرایش به سمت راه آهن افزایش می یابد. بعید می دانم تعداد مسافرانی که از هواپیماها استفاده می کنند کاهش پیدا کند. چون جای هواپیما فرق می کند، جای قطار هم فرق می کند.»
شرافت الدین ارس، معاون کمیته حرفه ای خدمات حمل و نقل و لجستیک ITO گفت که با باز شدن راه آهن به روی بخش خصوصی، ترکیه گام مهمی در جهت تبدیل شدن به یک پایگاه لجستیکی برخواهد داشت. ارس گفت: مشکلاتی که در بازارهای خارجی به‌ویژه حمل‌ونقل جاده‌ای پیش می‌آید، بر صادرات ما تأثیر منفی می‌گذارد. بنابراین، ارائه خدمات لجستیک جایگزین برای حمل و نقل جاده ای از تجارت خارجی ما حمایت می کند. ما نه تنها برای محموله های صادراتی و وارداتی، بلکه برای معابر ترانزیتی هم در داخل و هم از کشورمان یک کریدور کارآمد و سریع ارائه خواهیم داد. با آزادسازی راه آهن گام مهمی در این راستا برداشته خواهد شد.
در حال حاضر قیمت کارخانه واگن هایی که در دسته واگن های کالای سنگین با ظرفیت حمل بار 90 تن با وزن خود طبقه بندی می شوند، بین 45 تا 55 هزار یورو متغیر است. قیمت واگن های مسافری حدود 1 میلیون یورو است. قیمت لوکوموتیوهایی که این واگن ها را می کشند از 2.5 میلیون یورو شروع می شود و تا 4 میلیون یورو می رسد. با افزایش تولید، فرصت های صادراتی به کشورهایی مانند اروپا و شمال آفریقا ایجاد خواهد شد.
- «خدمات قطار چارتر» در اروپا نیز می تواند از ترکیه شروع شود.
- خدمات قطار VIP را می توان در مسیرهای خاصی ترتیب داد.
- مناطق صنعتی سازمان یافته قادر خواهند بود راه آهن را اداره کنند. بنابراین، OIZ ها می توانند ریل گذاری کنند و حق بهره برداری از قطار را خواهند داشت.
- شرکت های اتوبوسرانی می خواهند خط مشخصی به آنها داده شود. اگر این اتفاق بیفتد، شرکت ها می توانند مسافر را با واگن های خود از استانبول به آنکارا و سپس با اتوبوس به قیصری یا سیواس ببرند.
اولین نفری باشید که نظر می دهید