آسانسور در سیستم های ریلی

آسانسور در سیستم های ریلی
حمل و نقل عمودی
در هر سیستم ریلی که مسافر را حمل می کند، یک زیرگذر یا روگذر تقریباً همیشه به مسافر نیاز دارد.
از آنها استفاده کنید یا برای سوار شدن به پایین بروید و پس از پیاده شدن از قطار بالا بروید.
بالا رفتن و به عبارتی صعود یا فرود از ارتفاع لازم است. آی تی
این وضعیت هم برای خطوط ریلی سطحی و هم برای جاده های زیرزمینی یا مرتفع معتبر است.
اعمال می شود سیستم های ریلی سبک، شاید تا حدی، مانند قطار یا مترو خط اصلی
همین امر ممکن است برای
وقتی با طراحی ایستگاه سروکار داریم، چه زمانی
موضوع استفاده از پله برقی به جای پله برقی تشریح شد. باز هم در همان بخش
تهیه آسانسور برای معلولان یا کسانی که راه رفتن مشکل دارند، حتی در ایستگاه های دور با مسافر
مورد نیاز بود.
در عمل، هنگام طراحی یک سیستم ریلی جدید، 5 متر یا
برای صعود یا فرود از ارتفاعات بالاتر، حداقل در جهت صعود،
باید از پله استفاده کرد در ارتفاعات 6 متری و بیشتر، در ایستگاه های دوردست کم تراکم
حتی برای فرود و خروج پله برقی نیز باید در نظر گرفته شود.
توسعه اولین آسانسور
آسانسور از زمان اختراع چرخ به اشکال مختلف مورد استفاده قرار گرفته است. چرخ شما
او پس از اختراع خود، بار عمودی را با پیچاندن یک طناب به دور آن و استفاده از آن به عنوان قرقره انجام داد.
حتما شروع کرده اند. در چنین سیستمی طناب به مرور زمان فرسوده می شود و بدون اطلاع قبلی بارگیری می شود.
امکان شکستن زیر وجود دارد. به همین دلیل از چنین سیستمی برای حمل و نقل افراد و دام استفاده می شود.
ترجیح داده نمی شود
در دهه های 1830 و 1840 از آب در سیستم های بالابر، جرثقیل ها و سکوهای بالابر استفاده می شد.
هیدرولیک استفاده شد. در دو دهه آخر قرن بیستم با طناب آویزان شده است.
آسانسور رایج شد. این به دلیل سیم های فولادی تابیده شده صاف است.
شروع به تولید طناب های جامد با کیفیت بالا و جلوگیری از سقوط آسانسور در صورت پاره شدن طناب.
این توسعه یک دستگاه ترمز خودکار است که از آن جلوگیری می کند.
پس از دهه 1950، آسانسورهای هیدرولیک در برخی کاربردهای خاص، عمدتاً برای مسافران معلول استفاده شد.
برای استفاده مجدد در آسانسورهای کوچک که در ارتفاعات کوچک بالا و پایین کار می کنند
آغاز شده.
نقطه ضعف اصلی آسانسور این است که مسافران در حالی که منتظر کابین آسانسور هستند دور هم جمع می شوند.
در خروجی آسانسور به صورت گروهی باعث تجمع و تردد مسافران زیاد می شود.
به این معنا که. جنبه منفی دیگر این است که اگر آسانسور بین طبقات خراب شود، می تواند مسافران را دور نگه دارد.
بهبودی بسیار سخت و زمان بر است. جنبه مثبت واقعاً معلولان و چرخ دارها هستند.
این راحتی است که با استفاده از صندلی برای مسافران فراهم می کند.
توسعه پله برقی
در اواخر قرن نوزدهم، ایده یک پله برقی در این موضوع متفاوت بود.
جسی رنو، جورج ویلر و چارلز سیبرگر که دارای حق ثبت اختراع بودند، در مورد آن تحقیق کردند.
اولین پله برقی کار بر اساس طرح سیبرگر بود و در سال 1911 در لندن ساخته شد.
در ایستگاه Earl's Court لوله زیرزمینی نصب شد.
در چهار سال بعد، بیست پله برقی دیگر نصب شد. اواسط دهه 1920
پله برقی ها به وسایل نقلیه معمولی تبدیل شده اند.

یکی از اولین پله های برقی مورد استفاده در مترو.
بین دو جنگ جهانی پله برقی های زیادی برای جایگزینی آسانسورهای قدیمی ساخته شد.
تاسیس شد. از آن زمان، پله برقی ها نیز به شدت توسط متروها و حومه شهرها پر شده اند.
وسایل نقلیه حمل و نقل با ظرفیت حمل مسافر با حجم بالا در بین طبقات روی خطوط ترجیح داده می شود
در سراسر جهان استفاده شده است.
جریان مسافر با پله برقی و آسانسور
اطلاعات در مورد برنامه ریزی ایستگاه در فصل 2 آورده شده است، اما اطلاعات کمی بیشتر در اینجا آمده است.
بیایید جزئیات بدهیم. در سطح زمین خیابان یا ایستگاه، اگر جاده در سطح پایین‌تری قرار دارد،
مسافران با نرخ ثابت و منظم وارد می شوند. البته وضعیت آمدن با پیاده شدن از وسیله نقلیه دیگر
متفاوت خواهد بود.
در سطح سکو، مسافران هنگام پیاده شدن از قطار ورودی در گروه‌های بزرگ وارد می‌شوند.
مسافران می توانند آسانسور و پله برقی را با سرعت محدودی سوار شوند. سوار شدن به آسانسور،
در صورتی که کابین در سطح سرنشین باشد، سوار شدن به هواپیما امکان پذیر است. اگر کابین نباشد، مسافران جلوی در انباشته می شوند.
منتظر خواهد بود. بنابراین در طراحی ایستگاه باید از آسانسور و پله برقی استفاده شود.
لازم است در ابتدا مناطق فرود وسیعی برای مسافران منتظر فراهم شود. هر دو پلت فرم
بدون مانع برای جابجایی عمودی مسافران در سطح کف ایستگاه و همچنین در سطح کف ایستگاه،
باید قفسه های وسیعی ایجاد شود. به ویژه، قفسه گسترده در سطح پلت فرم
باید باشد.
در صورت امکان، دو وسیله جایگزین برای دسترسی به پلت فرم باید ارائه شود.
بنابراین، در صورتی که یکی از دستگاه ها خراب شود یا به طور موقت در دسترس نباشد
دیگری در دسترس خواهد بود. به این ترتیب، دسترسی چندگانه نمی تواند خیلی عمیق باشد.
به راحتی در ایستگاه ها در دسترس است، اما در ایستگاه های لوله ای سطح عمیق، هر چه باشد
اگرچه در هنگام تصادف حیاتی است، اما نیاز به سرمایه‌گذاری هنگفتی دارد.
ترجیحاً در فرودهایی که پله برقی نصب می شود سه پله در کنار هم باشد.
انجام شد. بنابراین، حتی اگر یکی از پله ها خارج از سرویس باشد، دو پله دیگر صعود و فرود می کنند
ارائه شده است. هنگامی که جریان مسافر به صورت امواج بزرگ است، پله برقی
با تغییر جهت حرکت می توان ظرفیت حمل را در جهت مورد نظر افزایش داد. نردبان سه گانه
زمانی که یکی از پله برقی ها نیاز به تعویض دارد، دو پله برقی دیگر
به خدمت خود ادامه خواهد داد.
بالابرها باید در صورت امکان به صورت جفت نصب شوند. به طوری که یک نفر از خدمت خارج شود
در صورت استفاده از دیگری ادامه خواهد یافت. چنین ساختاری از کابین بین طبقات تشکیل شده است.
همچنین می تواند به مسافران اجازه دهد تا به کابین دیگر منتقل شوند.
پله برقی خارج از سرویس ثابت است و ظرفیت حمل آن به یک سوم کاهش یافته است
به عنوان یک نردبان به خدمت خود ادامه می دهد. با این حال، در یک آسانسور خارج از سرویس، مارپیچ
اگر نردبان اضطراری را به صورت اضطراری حساب نکنیم، ظرفیت حمل مجدد تنظیم می شود.
نرخ جریان قابل دسترسی در آسانسورهای مدرن
تصور مسافران مبنی بر اینکه آسانسورهای عمیق و عریض به کندی و ناکارآمدی کار می کنند.
دارد. دلیل چنین برداشتی معمولاً منتظر ماندن برای کابین آسانسور است.
ماندن است دلیل دیگر تکمیل شدن ورود مسافران به آسانسور و میانی است
فرود و سوار شدن در طبقات متوقف می شود. در مقابل، پله برقی ها دائما هستند
آنها در حال حرکت هستند و به مسافران زمان انتظار صفر در هنگام سوار شدن و پیاده شدن را ارائه می دهند
آنها ظاهر می شوند. نه تنها این، بلکه مسافران در صورت تمایل می توانند از پله های برقی بالا بروند.
می تواند زمان سفر را کوتاه کند.
میزان جریان مسافر، اندازه کابین، ارتفاع بین طبقات، سرعت حرکت و فرود و
بستگی به زمان صرف شده برای سوار شدن دارد.
به عنوان مثال، در یک ایستگاه مدرن با اندازه متوسط، یک کابین 32 نفره دارای 30 سوار و پیاده شدن خواهد بود.
با نگه داشتن دوم با سرعت 1,5 متر در ثانیه حرکت می کند. آسانسور 35 متری رفت و برگشت
این سفر تقریباً 1,4 دقیقه طول می کشد. با یک جفت آسانسور که به این ترتیب کار می کنند
2750 مسافر در ساعت قابل جابجایی است.
ظرفیت جابجایی مسافر آسانسوری که با چنین ظرفیتی کار می کند 46 مسافر در دقیقه است.
به معنای. از آنجایی که آسانسورها مسافران را به سمت بالا و پایین حمل می کنند، ظرفیت در هر دو جهت است
همینطور خواهد بود.
نرخ جریان مسافر پله برقی
اگر در هر پله پله برقی دو نفر باشد، از نظر تئوری 200 نفر در دقیقه
حداکثر نرخ انتقال را می توان به دست آورد.
با این حال، تحقیقات نشان می دهد که این امر در عمل، حتی در متراکم ترین جمعیت، امکان پذیر نیست.
نشان می دهد. مشاهده می شود که برخی از عوامل روانی در رفتار افراد در میان جمع نمایان می شود و افراد زیاد به یکدیگر نزدیک نمی شوند و فاصله ای را در این بین برجا می گذارند. اکثر
آزمایش‌ها و مشاهدات گسترده این امکان را برای مسافران فراهم کرد که در شلوغ‌ترین و شلوغ‌ترین مکان‌ها از ایستگاه خارج شوند.
حتی در شرایط استرس زا، بالاترین سرعت جریان بین 120 تا 140 نفر در دقیقه است.
نشان داد که
حتی با این نرخ بالا، مسافران در بالای پله برقی می توانند راحت و ایمن باشند
باید یک فرود گسترده وجود داشته باشد تا آنها بتوانند فرود بیایند
بدترین حالت ظرفیت حمل پله برقی در طراحی ایستگاه
توصیه می شود در هر دقیقه 100 مسافر داشته باشید. این بدان معنی است که در شرایط عادی، فشرده
حتی در ساعت، مسافران تنها در یک طرف پله برقی خواهند ایستاد. طرف دیگر
از طرفی به کسانی که می خواهند پیاده بروند واگذار می شود.

طراحی سیستم ریلی مدرن با استفاده از پله برقی و آسانسور
با توجه به موارد فوق، میانگین تعداد مسافرانی که توسط پله برقی حمل می شود یک جفت است
این دو برابر میانگین تعداد مسافرانی است که توسط آسانسور حمل می شود. شاید مهمتر، در بالا
دو پله برقی در حال حرکت از هر یک از دو قطار که در ساعات شلوغی با فاصله دو دقیقه از یکدیگر وارد می شوند
در حالی که می تواند تا 400 مسافر را حمل کند، چهار آسانسور در کنار هم قطعا نمی توانند.
انواع پله برقی
پله برقی ها بر روی چرخ دنده هایی که در انتهای بالا و پایین نردبان قرار دارند حرکت می کنند.
از دو زنجیره پیوسته تشکیل شده است. سطح مقطع پله ها تقریباً مثلثی است.
در گوشه ها در طرفین چرخ وجود دارد. چرخ های بالایی به زنجیر متصل می شوند. پایین
چرخ فالوور رایگان است. یک سیستم ریلی در طرفین، چرخ های نردبان تشکیل شده است
برای جلوگیری از خروج آن از ریل در نقاط بحرانی طراحی شده است.
برای تمام اهداف عملی، زاویه شیب پله برقی های مدرن 30 درجه است.
پله برقی های مورد استفاده در سیستم های ریلی سه نوع اساسی هستند:
• نوع نور
• نوع نیمه سبک
• نوع کار سنگین.
پله برقی سبک
پله برقی سبک معمولاً در فروشگاه های بزرگ و مراکز خرید استفاده می شود.
آنها استفاده می شوند. ارتفاع آنها کوچک است. موتور حرکتی برای صرفه جویی در فضا به پله ها وارد می شود.
قرار داده شده است. تمام قطعات آن از طریق مراحل قابل دسترسی است. بنابراین، ترافیک برای تعمیر و نگهداری
ساعاتی که در دسترس نیست انتخاب شده یا از حالت استفاده خارج می شود.
پله برقی سبک در مکان های محدودی در سیستم های ریلی استفاده می شود. بلیط از خیابان
می توان از آنها در باجه عوارضی یا خارج از آن استفاده کرد. بالای پله با راه پله جایگزین
آنها همچنین برای دسترسی به دروازه ها مفید هستند.
عمر مفید پله برقی های سبک بین 15-20 سال می باشد. تمام قطعات متحرک داخل
آنها را می توان خیلی سریع تغییر داد.
از این نوع پله برقی برای دسترسی به مترو در شهرهای مختلف دنیا استفاده می شود.
در جاهایی مشاهده شده که اکثر این پله ها از کار افتاده اند. مخصوصا بالای پله ها.
خرابی ها در مکان هایی که قطعه در معرض هوای آزاد قرار دارد بسیار رایج است. این نوع راه رفتن
طراحی سیستم ریلی، جایی که پله ها برای تردد مسافران بسیار سنگین مناسب نیستند
باید در طول مورد توجه قرار گیرد
تولیدکنندگان نیز در تعمیر و نگهداری روزانه و مستمر این نوع پله برقی مشارکت دارند.
دریافت آن بسیار معنادار خواهد بود.
پله برقی نیمه سبک
این ماشین ها نسبت به پله برقی های سبک و سیستم های ریلی سبک قوی تر هستند
و مناسب برای مترو تا ارتفاع 15 متری عمودی قابل استفاده هستند. سبک
آنها قوی تر از انواع دیگر هستند. مکانیزم محرک بیش از حد بزرگ است که روی نوار پله قرار نمی گیرد
با این حال، در کنار چرخ دنده در بالا در داخل قفس تیر پله برقی قرار می گیرد.
عمر مفید چنین پله برقی حدود 20-25 سال است.
همانند نوع سبک، تعویض پله برقی نیمه سبک نیز گرانتر از نوع سنگین است.
آسان است. نردبان در بخش های کوچک تولید می شود که مونتاژ آن به خودی خود تکمیل می شود.
می توان آن را با عملیات بسیار کمی در محل نصب و برچید.
پله برقی های سنگین
پله برقی های سنگین، مانند آنهایی که در متروی لندن هستند، برای مدت زمان بسیار طولانی کار می کنند.
پله هایی که بار شلوغ انسان را تا ارتفاع یا اعماق جدی حمل می کنند.
زنجیر پله ها و چرخ دنده های پله برقی های سنگین بسیار مقاوم تر هستند.
طراحی چرخ و سایر قطعات نسبت به انواع دیگر استحکام بیشتری دارند. تیر خرپایی به انواع نور
گسترده تر و عمیق تر مکانیسم حرکت در خارج از تیر، در کنار دنده بالایی قرار دارد.
روی ملحفه است مجموعه موتور در یک محفظه بزرگ و جداگانه قرار گرفته است.
اگرچه ارتفاع پله برقی های سنگین حدود 30 متر است.
یک پله برقی برای حمل مسافران به ارتفاع 38 متری در بوداپست وجود دارد. در پله برقی با چنین ارتفاعی، کل بار زنده ممکن است از 25 تن فراتر رود. این شامل چرخ دنده، زنجیر و
به معنای استرس زیادی برای مجموعه موتور است.
اگرچه عمر مفید پله برقی های سنگین حدود 40 سال است، برخی از آنها
پله برقی بیش از 60 سال است که مورد استفاده قرار می گیرد. این نوع قدیمی
نگهداری از پله برقی دشوار و پرهزینه است. راهپیمایی مدرن سنگین
توصیه نمی شود که نردبان ها را برای مدت طولانی در خدمت نگه دارید. شکست بعد از 40 سال
به احتمال زیاد این کار را انجام خواهد داد، اغلب خارج از سرویس. این وضعیت موجب رضایتمندی مسافران و
بر اعتماد تأثیر منفی می گذارد
شکل 12.3 ابعاد یک پله برقی سنگین را نشان می دهد. عرضه شده با
با اطلاعات تکمیلی، این ابعاد در طراحی ایستگاه چقدر باید برای پله برقی ها فضا داشته باشد؟
این به شما ایده ای در مورد جدایی می دهد. اغلب فضای کافی در مرحله برنامه ریزی
مشاهده شد که جدا شده است. مناقصه پله برقی باید در اسرع وقت برگزار شود.
زیرا طرح های استاندارد بسیار متفاوت است.

ابعاد معمولی پله برقی (میلی متر)
ابعاد پله برقی بار سنگین
ابعاد ارائه شده در زیر ابعادی هستند که در مرحله برنامه ریزی مورد استفاده قرار می گیرند. ابعاد واقعی
موجود از تولید کنندگان
ارتفاع از استپ دماغ تا 2,4 متر
فاصله از شانه تا پله های بالا رفتن 2,0 متر
طول بخش بالایی دستگاه 12,0 متر
کمترین عمق برای محفظه دستگاه 2,5 متر است
عرض گام پاک بین مرزهای عمودی 1,0 متر
عرض متوسط ​​بین جفت تیرها 1,9 متر
حداقل فاصله بین محورهای پله برقی 2,5 متر
زاویه نردبان با 30 درجه افقی
پله برقی های سبک وزن معمولا کوچکتر هستند و از سازنده ای به سازنده دیگر متفاوت هستند.
متفاوت است.
انواع آسانسور مدرن
امروزه انواع مختلفی از آسانسور وجود دارد. عموماً در کاربردهای سیستم ریلی
دو نوع آسانسور وجود دارد: آسانسور طنابی و آسانسور هیدرولیک.
در آسانسورهای طنابی، کابین سرنشینان از یک وینچ یا قرقره با طناب در بالا آویزان است.
آویزان است. وزنه ای که بار کابین را متعادل می کند در انتهای دیگر طناب معلق است. بلند کردن
توسط یک موتور متصل به چرخ چرخان با چرخ دنده هدایت می شود. آسانسور طنابی بهتر از آسانسور هیدرولیک است.
می توان آن را به سرعت جابجا کرد و می تواند برای هر ارتفاعی کار کند. بالاترین شناخته شده برای نویسنده
کاربرد آسانسور سیستم ریلی برای ارتفاع 55 متر می باشد.
حرکت در بالابر هیدرولیک توسط یک پایه هیدرولیکی که در زیر یا در کنار کابین قرار دارد انجام می شود.
نیروی محرکه توسط یک پمپ هیدرولیک و سیستم شیر تامین می شود. بالابر هیدرولیک کمتر
مقرون به صرفه است و فضای کمتری را اشغال می کند. کندتر از آسانسور طناب دار و در عمل حرکت می کند
تا ارتفاع 17 متر کار می کند.

بالابر هیدرولیک مسافری در کنار پل عابر پیاده
کاربردهای نوع آسانسور
به دلایلی که قبلا توضیح داده شد، پله برقی برای حمل و نقل عمودی در ایستگاه های مدرن شلوغ
استفاده از پله بهتر از استفاده از آسانسور است. با این حال، کمتر شلوغ یا شهری
آسانسور در ایستگاه های دور از مرکز یا جایی که محدودیت های فیزیکی وجود دارد
می توان از آنها استفاده کرد.
برای ارتفاعات بیش از 15 متر، کابین های طناب دار با ظرفیت حداکثر 50 مسافر
باید از آسانسور استفاده شود. جریان مسافر با استفاده از درها در دو طرف مختلف برای سوار شدن و فرود
را می توان افزایش داد.
آسانسورهای کوچکتر برای افراد ناتوان یا مسافران با تحرک کم
و از نوع هیدرولیک ساخته شده است. حتی اگر کوچک باشند، درهای کابین این آسانسورها هستند
باید آنقدر پهن باشد که صندلی ها و چمدان ها راحت وارد شوند.
در صورت بروز نقص یا وضعیت فوق العاده در آسانسورهای اتوماتیک، مسافران داخل کابین
آنها باید یک پیوند ارتباطی یا زنگ هشداری داشته باشند که با آن بتوانند با خارج ارتباط برقرار کنند.
پنجره ها یا شفاف برای نشان دادن حضور مسافران در داخل کابین آسانسور.
باید قطعات داشته باشد این امر به ویژه در مورد قطار مرتفع با کف آسانسور صادق است.
در ایستگاه هایی که بین سکوها کار می کند و هیچ پرسنلی در حال انجام وظیفه نیست، مهم است.
ریسک های امنیتی و عامل انسانی
خطرات ناشی از حمل و نقل افراد در داخل و اطراف ایستگاه با سیستم های مکانیکی،
زمانی ظاهر می شود که افراد با پای خود از پله ها بالا و پایین می روند.
متفاوت از خطرات
این خطرات باید برطرف شود و به حداقل برسد. همچنین این خطرات یک طرفه نیستند.
باید مشخص شود. مسافران مسافت های غیرقابل قبولی را طی می کنند یا از ارتفاعات بالا می روند
اگر مجبور شوند، احتمال تلو خوردن یا سقوط مسافر افزایش می یابد که طبیعی است. آی تی
این عارضه باعث افزایش اضطراب و تنش در مسافران مسن و کم تحرک می شود.
پله برقی ها احتمالا قوی ترین و خطرناک ترین در ایستگاه های مسافربری هستند.
تجهیزات ثابت رابط بین قطعات متحرک و ایستاده بیشترین مشکل را دارد.
مکان هایی هستند که بیرون می آیند. این شامل:
• فاصله بین لبه های پله و پانل های پرده عمودی.
• فاصله بین ارقام.
• شانه در قسمت بالا و پایین فرود.
• تسمه های دسته.
علاوه بر گیرکردن وسایل مسافران در فواصل فوق الذکر، پیاده روی
شایع ترین اتفاقات خطرناک روی پله ها شامل آتش سوزی، فروریختن پله،
سقوط و برخورد گام/شانه.
چنین رویدادهای خطرناکی با استفاده از سنسورهای مختلف در پله برقی های مدرن
کاهش می یابد. در هر پله بلافاصله سرعت پله را کم کنید و از افتادن مسافران روی هم جلوگیری کنید.
دارای کلیدهای اضطراری است که بدون دلیل آن را متوقف می کند.
باز کردن درهای کابین بین طبقات، از جمله اتفاقاتی است که در آسانسورها خطر ایجاد می کند.
مسافرانی که به درب گاز برخورد کرده اند و کروز کنترل کابین را از دست داده اند. در تمامی آسانسورها
سنسورهای سرعت برای جلوگیری از شتاب بیش از حد یا سقوط استفاده می شود.

جزئیات قسمت بالایی آسانسور مسافری

جزئیات قسمت پایینی آسانسور مسافری
بازرسی و نگهداری
بازرسی منظم کلیه پله برقی ها و آسانسورها توسط افراد ذیصلاح و
تعمیر و نگهداری مورد نیاز است. طبق قوانین جاری در انگلستان آسانسور و
پله برقی ها باید حداقل هر 6 ماه یکبار بازرسی شوند. به علاوه گیربکس و
بازرسی و تست عملکردی اجزای حیاتی مانند تجهیزات ایمنی حداقل هر پنج سال یکبار
باید اعمال شود
در مراحل اولیه طراحی ایستگاه، پله برقی ها در ساعات اوج مصرف از دسترس خارج می شوند.
در مورد نحوه بازرسی و نگهداری آن قبل از رها شدن باید بحث شود.
پمپ های
سیستم زهکشی در راه آهن های سطحی
جمع آوری آب از نزدیکترین آبراه یا جمع آوری آب باران محلی از طریق کانال ها.
آن را به سیستم منتقل می کند. در برخی موارد نادر، راه آهن زیر آب باران یا در آب معمولی غوطه ور می شود.
ممکن است زیر سطح باشد در چنین مواقعی جریان طبیعی آب به داخل چاه های جمع آوری می شود.
وعده داده شده است که در صورت تجمع کافی از آنجا به زهکشی مناسب هدایت و پمپ شود.
موضوع.
تجمع آب نفوذی در جاده های داخل تونل در چاه های جمع آوری و از آنجا
پمپاژ امکان پذیر است
پمپ های آبی که به این روش در سیستم های ریلی استفاده می شوند، عموماً در سایر ساختمان های سیستم ریلی استفاده می شوند.
آنها بسیار دور قرار دارند و دسترسی به آنها بسیار دشوار است. این پمپ ها معمولا مجهز به شناور هستند.
توسط سیستم شروع و متوقف می شوند. سیستم شناور گاهی توسط گیاهان یا آب حمل می شود.
می تواند توسط اشیا غیر قابل اجرا شود.
در هر پیکربندی سیستم ریلی، چاه های جمع آوری آب، پمپ های آب و شناور
چه کسی سیستم ها و تجهیزات مربوطه را در چه بازه هایی و چگونه بازرسی خواهد کرد؟
باید مشخص شود. پمپ آب قطعات مکانیکی آسانسور و پله برقی
در برخی از سیستم های ریلی، آسانسور و پیاده روی
مهندسان مسئول پله ها نیز مسئولیت پمپ ها را بر عهده دارند.
حوادث سیل شدید در سطح و در تونل ها بر مدارهای جاده و مدارهای سیگنالینگ تأثیر می گذارد.
و ممکن است به ساختار جاده آسیب برساند. بازرسی چاه های جمع آوری آب و پمپ های آب
زیر آب بودن جاده در نتیجه بی توجهی به نگهداری و نگهداری ممکن است باعث تاخیر قطارها شود.
به همین دلیل باید از تجمع آب در جاده جلوگیری شود.
ممکن است برخی از قطعات پمپ به مرور زمان خواص خود را از دست بدهند. چنین قطعاتی
قطعات یدکی در اطراف پمپ یا در مکان هایی که پرسنل تعمیر و نگهداری می توانند به راحتی به آنها دسترسی داشته باشند.
باید نگه داشته شود.
در صورت خرابی پمپ آب در مناطق بحرانی، ممکن است از منبع دیگری تامین شود.
استفاده از پمپ دوم تغذیه و کنترل شده توسط یک سیستم شناور متفاوت
می تواند بسیار مفید باشد نظارت بر پمپ های از راه دور از اتاق کنترل با دزدگیر و آب
در صورت بالا آمدن بیش از حد سطح باید اخطار داده شود.